هنر بهترین ابزار برای ترویج سیره رضوی است/زندگی خود را مدیون بركت وجود ثامن‌الحجج هستم
تاریخ انتشار : ۷ تير ۱۳۹۹
ارجمند، با اشاره به اينكه ساخت كارهاي ديني در عرصه سينما و تلويزيون بايد همراه با تفكر قوي باشد، گفت: هنر بهترين ابزار براي ترويج سيره رضوي است؛ همواره گفته‌ام كه زندگي خود را مديون بركت وجود امام رضا(ع) هستم.
«داریوش ارجمند»، بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با کمیته ارتباطات و فضای مجازی ستاد بزرگداشت دهه کرامت، با اشاره به ارادت قلبی خود به علی بن‌موسی الرضا(ع) و خواهر بزرگوار آن امام همام، حضرت فاطمه معصومه(س) گفت: بنده ارادتمند هر دو این بزرگواران، هستم، همه ایام برای من ایام کرامت است، البته خوب است که در این ایام به طور ویژه از این دو حضرت یاد کنیم اما برای من همه روزها به خاطر وجود نازنین این خواهر و برادر روز کرامت و بزرگواری است.
وی افزود: سینما، هنر و موسیقی ابزارهای خوبی برای ترویج سیره رضوی و به خصوص مفاهیمی مثل کرامت هستند اما همه این مولفه‌ها انگیزه می‌خواهد و تا وقتی که هنرمندان انگیزه برای کار کردن نداشته باشند نمی توانند از این ابزار تاثیرگذاری استفاده کنند.
ارجمند ادامه داد: اگر قرار باشد کاری در حوزه دینی و مذهبی ساخته شود باید کاری شبیه سریال امام علی(ع) آقای میرباقری باشد. کاری که پس از گذشت این همه سال هنوز ماندگار و تاثیرگذار است.
وی با بیان اینکه فاخرتر از دین چیزی در این دنیا وجود ندارد، تصریح کرد: پس اگر قرار است کار دینی ساخته شود باید با آن اندیشه وشعور ساخته شود. برای ساختن آثار دینی باید شعور دینی پیدا کنیم. در حوزه موسیقی نیز همین مساله صدق می‌کند؛ ما درگذشته مداحانی مثل مرحوم موذن زاده اردبیلی یا مثلا مرحوم کوثری، مداح امام (ره) داشتیم که یگانه بودند، باید ببینیم آنه چه می کردند که تا این اندازه ماندگار شدند.
بازیگر سریال امام علی (ع) افزود: هراتفاقی در زندگی من افتاده و هر موفقیتی که به دست آوردم همگی به برکت وجود و حضور حضرت رضا (ع) بوده و بنده زندگی‌ام را مدیون این حضرت و خواهر بزرگوارشان هستم. این حرف را درکنار گنبد امام رضا(ع) در یک برنامه تلویزیونی هم گفتم.
این بازیگر سینما و تلویزیون تصریح کرد: در حال حاضر در قرنطینه هستم وکار هنری در دست ندارم. البته تعداد زیادی سناریو و فیلمنامه سریال و تلویزیون برایم ارسال شده اما دوست ندارم در هرکاری بازی کنم و باید کار ویژه‌ای باشد تا بازی کردن در آن را قبول کنم، چراکه بنده صاحب یک آبروی هنری هستم که با نوک سوزن آن را جمع کردم پس نمی توانم آن را به حراج بگذارم، بنابراین تا وقتی که کاری در خور و در شان نباشد، مشغول به کاری نمی شوم.