استمرار خدمات اجتماعی مساجد در پساکرونا نیازمند حمایت جدی مسئولان است
تاریخ انتشار : ۷ مرداد ۱۳۹۹
حجت‌الاسلام شیخ‌نیا گفت: رفع برخی از اشکالات مساجد نیازمند تامین بودجه است و رفع برخی از این مشکلات نیز همت و جدیت بیشتر مسئولان مسجدی را می‌طلبد، مثلا مجهز شدن مساجد به پیام‌رسان‌ها کاری آسان است و هزینه‌ای ندارد بلکه نیازمند انگیزه است.
حجت الاسلام والمسلمین «مهدی شیخ نیا» در گفت و گو با خبرنگار گروه مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان با اتتقاد از کسانی که مدام به خالی بودن مساجد از حضور نسل جوان اشاره می کنند، اظهار کرد: همین جوانان مسجدی بودند که موجب کاهش چشمگیر شیوع کرونا و همچنین گسترش خدمت به نیازمندان در این دوره شدند. هرچند به دلیل سوءمدیریت در این زمینه و استفاده کمتر از ظرفیت مساجد، دوباره شاهد گسترش این ویروس در کشور شدیم.
این کارشناس در حوزه دین افزود: نسل جوان در دوره کرونا شاهد آغوش بازتری از سوی مدیران مساجد به ویژه هیات امنای این مراکز بودیم، در واقع همان افرادی که پیش از این گاهی موانعی در مسیر فعالیت موثر جوانان در مساجد ایجاد می کردند در دوره کرونا ناگزیر از ایجاد زمینه برای مشارکت بیشتر نسل جوان شدند.
وی تصریح کرد: کرونا درسی هم برای مسئولان داشت مبنی بر اینکه باید بهای بیشتری به مساجد بدهند و اکنون برای آنان اثبات شده که برای تداوم استمرار نقش مساجد در دوره کرونا در دوره های بعدی، باید حمایت جدی تری از مساجد داشته باشند. البته باز خطر این می رود که با کنترل کرونا -چون باید پذیرفت که موضوع نابودی این ویروس بی معنا است- دوباره مسئولان کشور نقش مساجد و فعالان بسیجی و هیئتی و گروه های جهادگر را فراموش کنند.
شیخ نیا ادامه داد: جای تعجب است برخی از مسئولانی که کمترین توجه را به مساجد نداشتند و بعضا بودجه مراکز دینی و تبلیغی و فرهنگی را کم کردند، در این دوره چند بار از مسجدی ها تشکر کردند. امید است این بار این تشکرها به حمایت مادی و معنوی واقعی تبدیل شود.
وی در ادامه با بیان اینکه مساجد نیز در دوره کرونا از برخی ضعف ها و نواقص خود اطلاع یافتند که اگر رفع نشوند، شاهد آسیب های جدی تر خواهند بود، گفت: رفع برخی از اشکالات نیازمند تامین بودجه است و رفع برخی از این مشکلات، نیازمند همت و جدیت بیشتر مسئولان مسجد است، مثلا مجهز شدن مساجد به پیام رسان ها کاری آسان است و هزینه ای ندارد بلکه نیازمند انگیزه و وقت گذاشتن است.
پایان پیام/ 397