شاگردپروری؛ ویژگی بارز مرحوم آیتالله علم‌الهدی خراسانی/حلم آن عالم مثال زدنی بود
رئیس ستاد هماهنگی کانون‌های فرهنگی هنری مساجد کشور ادامه داد: به عنوان یکی از شاگردان آیتالله علم الهدی خراسانی باید بگویم که با از دست دادن این عالم گران‌قدر رخنه عظیمی برای ایران اسلامی و به ویژه دو شهر تهران و مشهد که آن بزرگوار در آنها رفت و آمد داشت ایجاد شد.
وی با بیان اینکه از خصوصیات مرحوم آیتالله سید عبدالجواد علم الهدی خراسانی، شاگردپروری بود، افزود: آن عالم فقید، در این عرصه حلم فراوانی داشت، بسیار صبور بود و همواره لبخند به لب داشت، همواره نگاهی عالمانه و همراه با فقاهت نسبت به مسایل اجتماعی داشته و برایش مهم بود که در تربیت طلاب این سیره جاری و سازی باشد.
این شاگرد آیت الله سید عبدالجواد علم الهدی خراسانی تصریح کرد: آن عالم وارسته دروس مختلفی را در سطوح عالی حوزه تدریس می کرد، من نیز در ابتدای دوران طلبگی خود در حوزه علمیه امام القائم، از شاگردان ایشان بودم و به یاد می آورم از ساعت هفت صبح درس را آغاز و تا عصر همچنان تدریس ادامه داشت.
رئیس ستاد هماهنگی کانون های فرهنگی هنری مساجد کشور ادامه داد: یکی دیگر از نکاتی که در مورد مرحوم آیت الله سید عبدالجواد علم الهدی خراسانی، وجود دارد جدیت و پشتکاری بود که در سیره علمی اش دیده می شد، آن مرحوم خود از شاگردان امام خمینی(ره) بود و همواره در قالب درس ها خاطره یا مطالبی را از امام راحل بیان می کرد و این مهم از ویژگی های بارزش بود.
مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در ادامه گفت: آن عالم فقید همواره در همه صحنه‌ها از جمله انقلاب اسلامی، دفاع مقدس نقش بارزی داشت و تا آخر سال های عمرش برای ترویج معارف اسلام و اهل بیت از هیچ تلاشی فروگذار نبود.
وی در بخش دیگری از مباحث خود با اشاره به ارادت آن عالم وارسته به حضرت سید الشهدا(ع) گفت: نام اباعبدالله(ع) که می آمد تمام قد می ایستاد، به یاد می آورم در مجلس عزای امام حسین(ع) نزدیک درب ورود می ایستاد و و هرکسی که وارد مجلس می شد اعم از معمم یا غیر معمم، برایش تمام قد می ایستاد و این جلسه اگر تا عصر هم طول می کشید، آن عالم وارسته برای هر نفری که وارد مجلس می شد می ایستاد؛ به هر ترتیب خودش از سادات بود و محبت واقعی به معصومین(ع) داشت.
حجت الاسلام و المسلمین دکتر ارزانی تصریح کرد: به یاد می آورم که یکبار یادم هست یکه یکبار مرحوم سیبویه، از آن مرحوم دعوت کرده بود تا در مجلسی که برای سید الشهدا(ع) برگزار می کرد شرکت کند، مرحوم سیبویه روضه ویژه ای خواند و همه اشک می ریختند، من نگاهم به استادم بود و بسیار به حرکات و سکنات ایشان دقت داشتم و دیدم که چگونه به پهنای صورت اشک می ریزد.