سهم بچه‌ها در مجالس حسینی مساجد و هیئت‌ها

به گزارش خبرنگار گروه مسجد و کانون‌های مساجد خبرگزاری شبستان، حجت‌الاسلام والمسلمین «غلامرضا حیدری ابهری»، نویسنده و محقق در حوزه تعلیم و تربیت کودکان به مناسبت فرا رسیدن محرم حسینی و ایام عزاداری های حضرت سیدالشهداء(ع) در یادداشتی اختصاصی به سهمی که باید برای بچه ها در عزاداری های حسینی در مساجد قائل شد، پرداخته است که در ادامه مرور می شود:

حضور کودکان در مجالس حسینی سنت قدیمی ما بوده و است و چیزی نیست که بخواهیم آن را ایجاد کنیم و رواج دهیم؛ چراکه از قدیم‌الایام شرکت در عزاداری های سید و سالار شهیدان(ع) به صورت خانوادگی انجام می شد و بچه‌ها از کودکی و در همراهی با پدر و مادر، با روضه های اباعبدالله الحسین(ع) در مساجد و هیئت ها انس می گرفتند. حتی در برخی از مناسبت ها همچون شام غریبان سیدالشهداء(ع) سهم بچه ها در عزاداری بیشتر است و با روشن کردن شمع و حضور خود خاطره فرزندان خردسال امام حسین(ع) در شب عاشورا را زنده می کنند. لذا مرور مجالس عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) و حضور خانوادگی در آنها از وجود سهم خاص بچه ها در مجالس حسینی حکایت می کند، سهمی که امروز هم باید به آن توجه داشت و آن را پرداخت.

تجربه های متنوع حضور بچه ها در مجالس حسینی

البته کیفیت تجربه حضور بچه ها در مجالس حسینی متنوع و متکثر است برای مثال برخی هیئت ها اساساً متعلق به بچه ها است و سخنران و مداح به تناسب مخاطب خود، محتوا را عرضه می کنند؛ این تجربه در بسیاری از موارد موفق بوده و سبب جذب و حضور بچه ها در مسجد و هیئت های مذهبی شده است.

تجربه دیگر مربوط به برپایی تکیه های کودک در کنار مساجد و هیئت ها برای حضور بچه ها است که این هم در جای خود توانسته توفیقاتی داشته باشد؛ علاوه بر این تجربه سومی هم وجود دارد که جلسه در عین اختصاص به بزرگسالان به مخاطب کودک و نوجوان خود نیز نظر دارد و برای آنها نیز خوراک تدارک می بیند. هر یک از این تجربیات به تناسب امکاناتی که مسجد و هیئت در اختیار دارند توانسته موثر واقع شود و به جذب این گروه سنی خاص به مسجد و مجالس حسینی بینجامد.

به بچه ها مسئولیت بدهیم

در این میان مسئولیت‌دهی به بچه ها در مجالس حسینی نیز به حضور آنها در مساجد و هیئت ها کمکی شایان می کند؛ هر چه بچه ها مشارکت و مسئولیت بیشتری در فعالیت ها و برنامه های مسجد و هیئت داشته باشند وابستگی قلبی و احساسی‌شان به مسجد بیشتر می شود. این مسئولیت دادن می تواند در حد کمک به سیاهپوشی مسجد، پذیرایی پایان جلسه و نیز نظافت باشد. در این میان باید محدودیت های کودکانه را هم پذیرفت چنان که ممکن است کار واسپار شده را کامل و تمام انجام ندهند اما این مسئولیت‌دهی آنها را وابسته و جذب کرده و نوعی تمرین مسجدداری و هیئت‌داری توسط آنها محسوب می شود.

باید توجه داشت در مسجد به عنوان سجده‌گاه، حسینیه که متعلق به محبوب‌ترین بندگان نزد خدا است و هیئت فرهنگی خاص حاکم است به گونه ای که هیچ مکان دیگری چنین ظرفیت و فضایی را به لحاظ تربیتی نمی تواند برای بچه ها ایجاد کند فضایی انباشته از ارزش ها که اگر استفاده کنیم ذره ذره شیرینی انس با آنها در جان بچه ها نفوذ کرده و نهادینه می شود.