براساس تحقیقات وپژوهشهای تاریخی تعزیه خوانی وشبیه خوانی ازعهد باستان درایران مرسوم بوده و این نمایش آیینی مذهبی زمینه و بستر شکل گیری تعزیه دردوره های بعد را مهیاکرده است. با این حال تاریخچه پیدایش تعزیه به صورت دقیق پیدا نیست برخی با باور به ایرانی بودن این نمایش آیینی و پاگیری آن را به ایران پیش از اسلام به پیشینه سه هزار ساله سوگواری بر مرگ پهلوان مظلوم داستانهای ملی ایران سیاوش (سوگ سیاوش ) نسبت داده و این آیین را مایه و زمینه ساز شکل گیری آن دانسته و برخی دیگر با استناد به گزارشهایی، پیدایی آن در ایران بعد از اسلام و مستقیما از ماجرای کربلا و شهادت امام حسین (ع) می دانند. اما ایرانیان در ساختن تعزیه و به نمایش درآوردن وقایع کربلا یعنی نبرد اولیاء با اشقیا و شهادت مظلومانه امام حسین(ع) و حدیث مصایب سیدالشهداء به طریق نمایش‌های آیینی تجربه‌ای کهن دارند در حالی که اوج و نماد تعزیه درایران بربنیاد وقایع کربلا و دریک نمایش ماوا گرفته وبه صورت تعزیه جلوه گر شده است. بنابراین تعزیه و شبیه خوانی به عنوان هنری اصیل و یکی از مهم ترین ابزارهای پیام رسانی واقعه کربلا، درپی مراسم دسته گردانیهای مذهبی دردهه اول محرم و دهه آخر صفر پدید آمد و با این مراسم آمیخت و همراه شد به طوری که هر ساله با فرا رسیدن ماه محرم و صفر جای جای شهر های ایران میزبان گروه های هنری تعزیه گردان و شبیه خوان متعددی که همان عامه مردم بودندگردید که به رسم دیرین با بازسازی صحنه های عاطفی و به یاد ماندی از مظلومیت کاروان حسینی ( ع ) و اهداف قیام عاشورا در حیاط کاروانسراها، بازارها، میادین، فضای باز یا منازل شخصی و پس از آن در حسینیه ها و تکایا نقش موثری در آشنایی اقشار مختلف با واقعه کربلا و قیام امام حسین (ع) ایفا نمودند