1- روش معمول، خواندن گروهی: ترانه ای است با ریتم و آهنگ منطبق بر متن. 2- اجرای سرود – نمایش: معمولاً در این روش دو گروه اجرا را در دست می گیرند، گروه اول سرود را می خوانند و گروه دوم بنا بر متن سرود و آهنگ نمایشی اجرا می کنند، البته این نمایش ها معمولاً کوتاه هستند و کلامی بیشتر از متن سرود ندارند. 3- همخوانی های اشاره ای: حتماً سرود های بچه هایی که ناشنوا هستند را دیده اید، نوعی همخوانی با حرکت دست و ایما و اشاره با ریتم و آهنگ. این نوع سرود برای بیننده که خود نا شنوا نیست، هم، زیبا و تأثیر گذار است، زیرا سکوت اجرا کنند گان خود بیان گر حرفهای بسیاری است. علاوه بر این الهام گرفتن از این روش برای تمرین با بچه های دبستان مفید است، به این صورت که یکسری اشاره ها را بین آن ها و رهبر گروه معین می کنیم با اجرای آن اشاره ها به آن ها در حفظ و یادآوری متن سرود کمک می شود، حتی اجرای این اشاره ها در حین سرود توسط بچه ها حرکت و پویایی ایجاد می کند. انجام دو فعالیت در یک زمان تمرکز کودکان را در این سن بیشتر می کند، مخصوصاً که یکی از فعالیت ها حرکتی باشد، معمولاً دانش آموزان دبستانی تمایل به حرکت دارند و ایستاندن آن ها در یک جای ثابت، مشکل ساز است، وقتی قرار می شود اجرای اشاره همزمان با همخوانی داشته باشند به این میل آن ها پاسخ داده می شود 4- یک نوع همخوانی، زبان بدن و آهنگ است: در این کار برای آهنگ ها، متن های حرکتی نوشته می شود (توضیح حرکت)، چند سالی است که این روش در مدارس اجرا می شود و با استقبال خوبی هم مواجه شده، در این کار مهمترین مسئله هماهنگی حرکات گروه با هم است.