هر چه به میلاد امام رئوف (ع) نزدیکتر می شدیم،دلتنگی بیشتر و بیشتر می شد.حدود یک سالی بود که از آخرین اردوی زیارتی کانون معراج الصالحین می گذشت.مرغ دلت که پر بکشد،آرام و قرار نداریم.دلت برای همکه چیز تنگ می شود.از پیاده شدن در ایستگاه قطار تا ورودی باب الرضا،صحن جامع،خواندن زیارت امین الله بعد از نماز،حال و هوای چایخانه صحن کوثر،حتی برای قطره قطره آب سقاخانه هم دلت تنگ می شود... دلت گوشه نشینی در رواق امام و خلوت کردن با ضامن آهو را می خواهد. میخواهی بال و پر داشته باشی و با چشم بر هم زدنی در صحن و سرای رضوی آرام بگیری،یک روز تا میلاد باقی مانده... همه در تکاپوی برگزاری یک جشن باشکوه هستند.حالا که نمیتوانیم سفر کنیم پس شرایط را مهیا می کنیم برای یک زیارت از راه دور... کارگروه رسانه دست به کار می شود... تصویری آرامش بخش از ضریح مطهر... صدا... دوربین... حرکت... دوربین روی چهره تک تک افراد مصاحبه شونده زوم شده است... آخرین باری که به مشهد سفر کرده اید،کی بوده است؟! با شنیدن اسم مشهد،اولین واژه ای که به ذهنتان می رسد چیست؟! کدام صحن آرامش بیشتری به شما می دهد؟! امام رضا یعنی .....؟! چشمهایتان را ببندید...فرض کنید مقابل ضریح آقا ایستاده اید...بعد از 5 شماره چشمهایتان را باز کنید،ناگهان پرده روبرو تصویری روح بخش از ضریح را در مقابل چشمان مخاطب قرار می دهد و بغض فرورفته در گلو را باز می کند. السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا (ع)