;طی سده‌های ۱۹ و ۲۰ میلادی و با ظهور دولت‌های ملی اکثر کشورها سرود ملی برای خود تعیین نمودند. سرود ویلهلموس (Wilhelmus) هلند را قدیمی‌ترین سرود ملی جهان دانسته‌اند. این سرود طی سالهای ۱۵۶۸ تا ۱۵۷۲ نوشته شده‌است. شور و هیجانی که فرم و سازبندی موسیقی نظامی در این سرودها فراهم می‌کند نقش مهمی در فرایند انتقال پیام آن‌ها دارد. پیام سرودهای ملی‌ اغلب به دقت و با هدفی معین توسط رهبران و حکومت‌ها تدوین می‌شود تا سرود ملی به این ترتیب‌ نماد آن چیزی باشد که حکومت‌ها می‌خواهند هویت ملی‌ سرزمین‌شان معرفی کنند - هویت ملی‌ای برساخته‌ دولت ‌ها. سرودهای ملی که درباره ملت‌ها و سرزمین‌ها به ما اطلاعات می‌دهند، اطلاعات فراوانی هم درباره حکومت‌ ها در خود دارند. پشت ظاهر "ملی‌گرایانه" سرودهای ملی، اراده حکومت‌ها برای غلبه ایدئولوژیک نیز نهفته است. پیوند میان موسیقی‌های ارتشی و نظامی با موسیقی سرودهای ملی می‌تواند گواهی نمادین بر این وضعیت باشد. در این میان داستان سرود ملی ایران داستان یگانه ‌تری است. در دوران معاصر دست کم چهار بار سرود ملی ایران تغییر کرده است. شاید تا امروز هیچ کشور دیگری تا این حد شاهد تغییرات مکرر سرود ملی‌اش نبوده است. این همه تغییر بی‌شک نشان‌دهنده نوعی شتاب تحولات سیاسی در ایران معاصر است. سرودهای ملی ایران به این ترتیب می‌توانند اطلاعات زیادی درباره تحولات سیاسی ایران معاصر در اختیار ما بگذارند.