1-همنوایی:هر نوع همخوانی، با ریتم و آهنگ را می توان سرود نامید، در اجرای سرود هماهنگی اعضاء گروه بسیار مهم است و این هماهنگی، مگر با تمرین های پیاپی اتفاق نمی افتد، نوع دیگر هماهنگی، همزمان بین ریتم آهنگین و صوت گروه است، این مورد همزمانی نیز با شناخت گروه از لحظه های مکث و شروع امکان پذیر می شود. بهترین تمرین برای این کار گوش دادن به آهنگ با کلام و تطبیق آن با آهنگ بی کلام سرود است. یادتان باشد قبل از شروع تمرین حتماً متن سرود را از روی آهنگ با کلام بنویسید. راه دیگر برای ایجاد هماهنگی بین ریتم و خوانندگان و بین اعضاء گروه، استفاده از شخصی به عنوان رهبر گروه است، این شخص همان کسی است که جلوی گروه و پشت به بینندگان می ایستد و با حرکت دست و... گروه را در شناخت لحظه های شروع و مکث راهنمایی می کند. این راه جایی را برای خطا در خواندن نمی گذارد. 2-آرایش گروه: دومین مسئله برای یک اجرای خوب، نحوه ی آرایش گروه، یا همان چیدمان اعضا (شکل ایستادن در صحنه) است. شاید در نظر اول نوع ایستادن فقط سلیقه رهبر گروه را نشان دهد، امّا آرایش گروه در زیر و بمی و کمی و زیادی صدایی که از خوانندگان به گوش می رسد موثر است، بعلاوه آن که گاهی نوع ایستادن، منظوری را برای القای بهتر محتوای سرود در بر دارد. در بعضی اجرا ها، برای پویایی بیشتر و ایجاد تنوع، خوانندگان طبق تعریف (نوعی سناریو) در صحنه حرکت می کنند و جای مشخصی ندارند. 3-انتخاب متن سرود:از موارد مهم دیگری که تأثیر گذاری و جذابیت اجرا را بالا می برد، انتخاب متن مناسب برای اجرا ست. ارتباط محتوایی متن با مناسبت و در نظر گرفتن مخاطبین، مسئله ی مهمی است، مطمئناً سرودی که در یک مدرسه ابتدایی خوانده می شود مناسب با فضای یک دبیرستان نیست. سرود هایی که مخصوص دوران دبستان است، معمولاً تصویر سازی ذهنی با کلمات ایجاد می کنند و ساده و روان هستند که درک آسانی را می طلبد. 4-تشکیل گروه: خوب است، در هر فضای فرهنگی مثل مدرسه، مسجد و... از بین بچه ها، به شکل داوطلبانه گروهی تشکیل شود برای تست صدا، بعد از آن متنی را به آن ها داده تا به صورت تمرینی بخوانند، میزان زیر و بمی صدای آن ها را تشخیص داده و نفس گیری آن ها را بسنجید، افراد با صدای بم و نفس گیری خوب را برای گروه تک خوانی انتخاب کنید، و از هر نوع صدا (زیر و بم) افرادی را برای اعضاء گروه انتخاب کنید توجه داشته باشید که صدای خوب فرد کافی نیست، تسلط او در اجرا و جرأت رو برو شدن با مخاطب نیز مسائل مهمی هستند. از همان تمرین اول تأکید بر حفظ متن توسط اعضا کنید. وجود یک رهبر گروه خوب کیفیت اجرا را بالا می برد، رهبر گروه می تواند از بین اعضاء گروه انتخاب شود و یا مربی تربیتی مدرسه این مسئولیت را به عهده بگیرد در هر صورت او باید به طور کامل با ریتم و آهنگ و متن سرود آشنا باشد تا بتواند راهنمایی های لازم را انجام دهد. انواع هم خوانی ها: 1- روش معمول، خواندن گروهی، ترانه ای است با ریتم و آهنگ منطبق بر متن. 2- اجرای سرود – نمایش، معمولاً در این روش دو گروه اجرا را در دست می گیرند، گروه اول سرود را می خوانند و گروه دوم بنا بر متن سرود و آهنگ نمایشی اجرا می کنند، البته این نمایش ها معمولاً کوتاه هستند و کلامی بیشتر از متن سرود ندارند. 3- همخوانی های اشاره ای: حتماً سرود های بچه هایی که نا شنوا هستند را دیده اید، نوعی همخوانی با حرکت دست و ایما و اشاره با ریتم و آهنگ. این نوع سرود برای بیننده که خود نا شنوا نیست، هم، زیبا و تأثیر گذار است، زیرا سکوت اجرا کنند گان خود بیان گر حرفهای بسیاری است. علاوه بر این الهام گرفتن از این روش برای تمرین با بچه های دبستان مفید است، به این صورت که یکسری اشاره ها را بین آن ها و رهبر گروه معین می کنیم با اجرای آن اشاره ها به آن ها در حفظ و یادآوری متن سرود کمک می شود، حتی اجرای این اشاره ها در حین سرود توسط بچه ها حرکت و پویایی ایجاد می کند. انجام دو فعالیت در یک زمان تمرکز کودکان را در این سن بیشتر می کند، مخصوصاً که یکی از فعالیت ها حرکتی باشد، معمولاً دانش آموزان دبستانی تمایل به حرکت دارند و ایستاندن آن ها در یک جای ثابت، مشکل ساز است، وقتی قرار می شود اجرای اشاره همزمان با همخوانی داشته باشند به این میل آن ها پاسخ داده می شود. 4- یک نوع همخوانی، زبان بدن و آهنگ است، در این کار برای آهنگ ها، متن های حرکتی نوشته می شود (توضیح حرکت)، چند سالی است که این روش در مدارس اجرا می شود و با استقبال خوبی هم مواجه شده، در این کار مهمترین مسئله هماهنگی حرکات گروه با هم است.