در روستای سست هر ساله در عصر روز عاشورا در نزدیک غروب آفتاب خیمه های که به صورت نمادین ساخته شده آتش زده می شود که در واقع بازسازی صحنه های روز عاشورا همراه با ظلم بر فرزندان امام به نمایش گذاشته می شود.از حوادث بسیار تکان دهنده در غروب عاشورا، سوزاندن خیمه های آل رسول الله(صلی الله علیه وآله) بود. این صحنه جانسوز در شرایطی اتفاق می افتاد که بدنهای پاره پاره امام مظلومان و یاران ایثارگر و شهیدش در بیابان رها شده و قبل از آن خیمه ها غارت شده بود و جامه ها و زیورها از زنان پاک دامن هاشمی ربوده شده بود و آفتاب آن روز که شاهد شگفت آورترین حادثه تاریخ بود به سرعت رو به غروب می شتافت و شب سیاه از راه می رسید. در چنین وضعیت اسفباری که غم و اندوه از هر طرف بر ذریه رسول خدا احاطه کرده بود، دشمن به قصد آتش زدن آشیانه های آن زنان مصیبت دیده، با شعله هایی از آتش به خیمه ها یورش بردند. در این حال یکی از سپاه ابن سعد فریاد می زد: «أَحْرِقُوا بُیُوتَ الظّالِمینَ!!»؛ (خیمه های ستمگران را آتش بزنید!!). خیمه ها به سرعت می سوخت و خاکستر می شد، دختران رسول خدا سراسیمه از خیمه ها بیرون دویدند و برخی از کودکان یتیم به دامن عمه شان پناه بردند. بعضی راه بیابان در پیش گرفتند و در آن متواری شدند. تعدادی نیز به دشمن سنگدل استغاثه می کردند و تقاضای رحم و مروت داشتند. یادآوری این خاطره تلخ همواره اشک ها را از دیدگان امام سجاد(علیه السلام) جاری می ساخت. او می فرمود: «به خدا سوگند، من هیچگاه به عمّه ها و خواهرانم نظر نمی کنم جز این که گریه گلویم را می فشارد و یاد می کنم آن لحظات را که آنها از خیمه ای به خیمه دیگر می دویدند و منادی سپاه دشمن فریاد می زد که: خیمه های ستمگران را آتش بزنید!». (1) حتی امامان معصوم(علیه السلام) دیگر نیز با یادآوری آتش گرفتن خیام امام حسین(علیه السلام) به سختی متأثّر می شدند. که بسیار مورد استقبال قرار گرفت و اشک عزاداران را در اورد .