يدالله احمدي سال 1361 قبل از عمليات محرم بود که رزمندگان خود را براي عمليات اماده مي کردند . من نيز در تيپ 17 علي بين
ابيطالب (لشکر 17 فعلي مستقر در قم ) بودم که در آن روزها در کارخانه سپنتا مستقر شده بوديم . رزمنده ها در محوطه کارخانه
چادر زده بودند ، اما سالن بزرگي وجود داشت که معمولا نماز جماعت در داخل آن برگزار مي شد . گاهي وقت ها بعد از نيمه
هاي شب که از خواب بيدار مي شديم وقتي نگاهت به داخل سالن مي افتاد ، ابتدا فکر مي کردي نماز جماعت داخل سالن برگزار
مي شود ، اما بعدا به خود مي آمدي که اکنون وقت هيچ کدام از نمازهاي يوميه نيست . بلکه همه در حال نماز شب هستند . به هر
قسمت سالن چشمت مي افتاد شاهد راز و نياز بسيجيان و رزمندگاني بودي که غرق در معشوق خويش بودند . آيا آن ها از خداي
خود مقام و موقعيت مي خواستند ؟ آيا دنبال مال دنيا بودند ؟ آيا . . . آن ها به قول شهيد بهشتي مرغان آغشته به عشقي بودند که
جايشان در اين دنيا نبود . آن ها طوري راز و نياز مي کردند و در اين راز و نيازها اشک مي ريختند که گويي عزيزترين شخص
خود را از دست داده اند . اما همين عاشقان در صحنه هاي نبرد وقتي زمان موعود فرا مي رسيد شبانگاه بر قلب دشمن مي زدند و با
تمام قدرت و ايمان دشمن را به زانو در مي آوردند . اين قدرت و انگيزه ايمان چيزي نبود مگر اثرات همان مناجات شبانه و همان
روابط عبد و معبود .

منبع:کتاب نماز عشق ص 18